اینکه خداوند توفیق حفظ الفاظ و آیاتی را به ما عطا کند که بر قلب نازنین حضرت محمد(ص) نازل‌شده و وحی الهی و معجزه جاوید است، توفیق کمی نیست.
یکی از اساتید حفظ قرآن کریم می فرمود :
«بروید خدا را شکر کنید که از بین مردم دنیا مسلمان هستید، از بین مسلمان‌ها ایرانی هستید و از بین ایرانی‌ها توفیق انس با قرآن را پیدا کرده‌اید که هرچه شکر کنید نمی‌توانید شکر توفیق این نعمت را به‌جا آورید».
خداوند در سوره عنکبوت، آیه ۶۹فرموده است «الَّذینَ جاهَدوا فینا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنا» «و آن‌ها که در راه ما (با خلوص نیت) جهاد کنند، قطعاً به راه‌های خود هدایتشان خواهیم کرد». پس خداوند ما را دوست داشته است و اعمالی از ما را پسندیده که ما را لایق این نعمت قرار داده است تا پای رحل قرآن و معارف آن بنشینیم و ما را برای انس با قرآن، برای حفظ آن انتخاب کرده است.
حال
برای اینکه روح و روان و فکر حافظ سمت قرآن معطوف و نیت الهی در حفظ قرآن داشته باشد، چه باید بکند؟
یادمان باشد قرآن «فیه شفاء للناس» و باعث آرامش روح و روان ماست، آمده تا مشکلات دنیوی و اخروی ما را برطرف کند، بنابراین سعی کنیم وقتی پای رحل قرآن می‌نشینیم از تعلقات دنیوی جدا شویم و خود را مخاطب کلام الهی بدانیم. در آیات «یا ایهاالذین امنوا» لبیک به کلام حق بگوییم، در آیات وصف بهشت آن را از خداوند بخواهیم و در آیات عذاب به خداوند پناه ببریم.
اگر چه در کنار انگیزه‌های معنوی حفظ قرآن کریم به انگیزه‌های مادی آن‌هم در سؤالات قبل اشاره‌ای شد اما این مزایا در کشور ما در حدی نیست که نیت حافظ قرآن را تحت‌الشعاع قرار بدهد که تنها به نیت این مزایای دنیوی به حفظ روی بیاورد؛ بنابراین ما برای خدا حفظ می‌کنیم، برای خدا مرور می‌کنیم، حالا در کنار آن‌یک مشوق‌های دنیوی و مادی و مسابقات به‌عنوان انگیزه‌های جانبی هم هستند.
ما نمی‌توانیم حافظ قرآن باشیم و اشتباهات زیادی را مرتکب بشویم. پس اعمالمان را بررسی کرده و تلاش کنیم آنچه را که خداوند در ما نمی‌پسندد کنار بگذاریم.
حال که خداوند توفیق قدم نهادن در این مسیر را به ما داده باید بدانیم مهم‌تر از آن ماندن در این مسیر است لذا باید کاری کنیم که خدا ما را لایق ماندن در این مسیر هم قرار دهد.